O gün okulun ikinci günüydü. O yüzden herkes çok heyecanlıydı. Ama sadece bir öğrencide ne mutluluk ne de heyecan vardı. Adı Melek'ti. Gözlerinden boncuk boncuk yaşlar dökülüyordu.  Nedenini sorduğumda ağlamaklı bir sesle bana;

- Benim hiç param yok, dedi.

- Paran olmadığı için mi ağlıyorsun?

- Hayır, dedi ağlayarak ve konuşmaya devam etti;

- Annem ve babam ben küçükken ölmüş, dedi.

Çok üzülmüştüm. Ona şu soruyu sordum:

- Sen nerede kalıyorsun?

- Sokaklarda yaşıyorum, dedi. Onu iyice bir süzdüm gözlerime inanamıyordum. Soğuk ve şu kış gününde üstü başı yırtıktı,ona sordum;

- Ne zaman öldü annen ve baban?

Hüzünlü bir sesle;

- Ben küçükken ölmüş, dedi. Ben;

- Peki  sana kimse bakmamış mı?

- Baktı ama o da geçen yıl öldü, dedi ve ağlamaya başladı.

Çok üzülmüştüm. Akşam eve döndüğümde yemeği yerken hala onu düşünüyordum. Acaba o şu anda ne yapıyordu  birileri acaba ona yemek vermiş miydi aç mıydı susuz muydu neydi bu soruların cevabı bir anda,

"Buldummmmmm" diye bağırdım biranda şaşıran ailem merakla bana sordular;

- Ne buldun? diye  sordu annem. Ben de;

- Anneciğim; bugün okulda bir kız ile tanıştım. Adı Melek’ti. Anne ve babası küçükken ölmüş. Ona bir teyze bakmış. O da geçen yıl ölmüş. Annem merakla;

- Eee, sonra n'olmuş?

Ben;

- Kız şu anda sokakta, çok aç üstelik beklide yarın okula yine yırtık kıyafetlerle gelecek, dedim ve ağlamaya başladım. Annem;

- Peki ne yapacaksın? diye sordu. Ben de;

- Eğer izniniz olursa Melek’i bir kızı ile tek oturan Meliha teyzenin yanına verelim. Hem Meliha teyzenin kızına arkadaş olur, hem de Melek'in bir evi olur, dedim. Annem;

- Peki ama kızım biliyorsun ki onların da durumu iyi değil, onlar zaten kendilerine zor bakıyorlar.

Ben hemen annemin sözünü kestim;

- Onu da düşündüm anneciğim benim evde kullanmadığım kıyafetlerimi ve eşyalarımı Melek'e vereceğim. Arkadaşlarımla da görüşeceğim. Kitap, defter  yardımı da yaparız. O da bizim gibi okula temiz kıyafetlerle okula gelir, dedim. Annem;

- Aferin sana kızım, dedi. Ben;

- O zaman hemen yarın Melek'i sokaklardan kurtaracağım, dedim.

Artık sabah olmuştu, bir an önce Meliha teyzenin yanına gitmek istiyordum. Kahvaltımı yaptıktan sonra hemen Meliha teyzeye gittim ve durumu anlattım. O da durumu benim gibi karşıladı ve kabul etti. Geriye bir şey kalıyordu Melek’i bulmak oda kolaydı; okul…

Melek'e her şeyi anlattım, çok sevindi…

Melek'i  yeni evine yerleştirdik. Kullanmadığım eşyalarımı verdim. Artık onun da bir evi vardı. Öğretmenim olayı duyduğunda beni hemen tebrik etti. Bütün arkadaşlarım ve ben Melek'i hiç unutmadık, tabi oda bizi…